ویدا منصوری

داشتم شعر ” صدای پای آب ” را از سهراب می‌خواندم، که رسیدم به ” دوستانی دارم بهتر از آب روان ” مکثی کردم، چه…

چند روزی بود دفتر زیبایی خریده بودم، برای اینکه پر شود از  آرزوهای کوچک و بزرگی که در ته‌ته‌های قلبم جا خوش کرده‌اند، و به…

هوای ابری آفتاب را از حیاط کوچکمان برچیده بود و نم‌نم باران را روانه‌ی باغچه‌ی نقلی‌یمان کرده و در حال پاشیدن طراوت و شادابی بر…

هزار و چهارصد تازه متولد شده، تاتی‌تاتی‌هایش را شروع کرده است، راه می‌رود، بزرگ و بزرگتر می‌شود. اینکه برایمان چه هدیه‌هایی را پیش‌کش خواهد کرد،…

چند مشت گندم را برداشتم و توی یک کاسه‌ی سفید ریختم. تشنه بودند، از خشکی لبهایشان، راحت می‌‌توانستی بفهمی  مدت‌هاست که رنگ آب‌ را  ندیده‌اند.…

امروز خود را مهمان طبیعت کردم. اسفند زمستان را سفت و سخت بغل کرده بود، اشک‌های حلقه‌زده در کاسه‌ی چشمانش نشان می‌داد که دل‌کندن برایش…

دیروز به دفتر وکالت یکی از دوستانم که به تازگی شروع به کار کرده است رفته بودم. دو ردیف پله را به سرعت بالا رفته،…

مقداری کشمش ته انباری جا خوش کرده و شسته نشده  مانده بود. هر بار بنابه دلایلی مثل نداشتن وقت، از شستن‌شان طفره می‌رفتم. امروز نهیبی…

آیا در زندگی هدفی داری؟ هدفی که صبح‌ها قلقلکت دهد و خواب شیرین را از چشمانت برباید، هدفی که شوری در درونت بجوشاند، هدفی که…

به عکس رنگ‌آمیزی شده‌ای که با چسپ‌های نواری ده سانتی به کمد لباسها چسبانده شده، و البته ناشیانه و کج، می‌نگرم. در یک طرف اسفنجی…